Worth_Susan_W_labiryncie

[ Pobierz całość w formacie PDF ]

uśmiechała się do niego rodzina Armstrongów. Natychmiast też zauważył, że w mieszkaniu
nie było śladów mężczyzny. Cassie odwiesiła swój płaszcz i kurtkę Charliego do szafy.
Widok jego zniszczonej, w niektórych miejscach już poprze-cieranej kurtki niemal ją
rozczulił. Uśmiechnęła się do siebie. Przy swoich zarobkach mógł sobie pozwolić na nową.
Już
kiedyś przy innej okazji zauważyła, że, w odróżnieniu od swoich kolegów z agencji,
Charlie nie przywiązywał przesad�nej wagi do rzeczy. I za to go także lubiła.
- Czego się napijesz? Może być piwo albo wino?
- Niech będzie piwo - odpowiedział, stojąc przed jej bib�lioteką. Książki zawsze dużo
mówią o właścicielu. W jej do�mowym księgozbiorze trudno było dopatrzyć się jakiegoś
klu�cza. W tym sensie rzeczywiście dobrze oddawał on charakter Cassie. Obok tomów
klasyków stały popularne czytadła. Jed�na z książek szczególnie rzucała się w oczy. Był to
wybór poezji Roberta Frosta. Wyjął ją z półki i zaczął wertować. Książka nosiła wyrazne
ślady czytania, w środku tkwiły licz�ne zakładki, a przy jakimś wierszu był nawet
niewyrazny, zrobiony najpewniej ręką Cassie, dopisek.
Odłożył tom, gdy weszła do pokoju. Zauważył jej zdziwio�ne spojrzenie.
- Nie patrz tak na mnie. Używam głowy nie tylko do wymyślania hasełek reklamowych.
Poza tym nie zapominaj, że chodziłem aż do pięciu szkół, więc jakieś nawyki mi jesz�cze
pozostały.
- Nie o to chodzi. - Cassie doskonale zdawała sobie spra�wę, że Charlie jest bardzo
inteligentny, może nawet bardziej inteligentny niż ona. A już z pewnością ma bogatszą
wyobraz�nię językową. Tego mu rzeczywiście zazdrościła. - Nie przy-puszczałam, że
czytujesz poezje. Frost to mój ulubiony autor.
- Popatrz tylko: mój także. Jaki ten świat mały, prawda? Może jednak mamy coś ze
sobą wspólnego, jak sądzisz?
Była tego pewna. Ale postanowiła trochę się z nim po-
droczyć.
- Niby co takiego, jeśli nie liczyć wierszy pewnego poety?
- Na przykład oboje lubimy piwo. Skoro o tym mowa: napiłbym się chętnie.
- Chodz do kuchni. Wstawiłam je na chwilę do lodówki?
Charlie ruszył za nią.
- Jaki tu porządek. - Rozejrzał się wokół. - Nie, zamiło�wanie do porządku na pewno
nie jest tym, co nas łączy.
- Wiem, wiem. Byłam przecież w twoim pokoju biu�rowym.
Postanowił skorzystać z okazji.
- To jeszcze nic. Musisz zobaczyć moje mieszkanie. Cassie zatrzymała się w pół kroku.
- Czemu nie? Ciekawa jestem, jak mieszkasz.
Charlie nie posiadał się ze zdumienia. Czy ona powiedziała to naprawdę, czy usłyszał te
słowa we własnej wyobrazni?
- Zdajesz sobie sprawę? Po raz pierwszy jesteśmy sami.
Tylko ty i ja.
Cassie otworzyła lodówkę i wyciągnęła z niej dwie butelki piwa.
- Tak. Wiem - powiedziała cicho. Wyjęła z szuflady
otwieracz i zdjęła kapsle.
Charlie spojrzał na nią uważnie.
- Czyja cię denerwuję?
Cassie odwróciła głowę w jego stronę.
- Nie.
- Pewnie czasami najchętniej dałabyś mi takiego kopa, że skonałbym z głodu w
powietrzu?
Roześmiała się. Charlie objął ją w talii i przyciągnął do siebie. Pochylił głowę i zanurzył
usta w jej włosach. Czuł ich miodowy zapach, zapach łąki rozgrzanej słońcem letniego
popołudnia.
- Tym razem Fran nie przyjdzie ci na pomoc - szepnął jej
do ucha.
- Może wcale nie chcę pomocy?
Obróciła się w jego ramionach i stanęli teraz twarzą w twarz. Tylko na to czekał. Przywarł
ustami do jej ust. Cassie poczuła, że traci nad sobą panowanie. Znalazła się całkowicie
we władzy jakiejś nieznanej siły. Po raz pierwszy w życiu zlekceważyła głos rozsądku i
poddała się czemuś, co wpra�wiało ją w popłoch i czego zarazem wyczekiwała z takim
utę�sknieniem.
Charlie całował teraz delikatnie jej usta i przeczesywał palcami włosy. Poczuła, że uginają
się pod nią kolana. Pragnę�ła go bardziej, niż mogła przypuszczać. Rozchyliła wargi i
pozwoliła, by językiem wdarł się w jej usta. Całowali się jak szaleni; od czasu do czasu [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Tematy